Informacje ogólne
Tradycyjna fango terapia ma cztery etapy:
- Okłady błotne
- Kąpiel w wodach termalnych
- Poty
- Masaż.
Ciekawostki
Osoba poddająca się zabiegom fango nazywana jest fangino. W jednym z miast położonym na południu Włoch słynącym z kuracji fango, mieszkańcy już od 2500 lat korzystają z leczniczych właściwości okładów błotnych..
Wyraz fango pochodzi z języka włoskiego i jest nazwą gorącego, bezwonnego błota mineralnego pochodzenia wulkanicznego.
Błoto pozostaje w bezpośrednim kontakcie z wodą termalną, słońcem i powietrzem. Potrzebny jest tzw. „czas dojrzewania” (około sześć miesięcy), podczas którego fango przenika składnikami organicznymi i powstaje „dojrzałe fango” dysponujące właściwościami leczniczymi. Gorące okłady zapobiegają stanom zapalnym, aktywują przemianę materii i wzmacniają system immunologiczny, dzięki temu zapobiegają powstawaniu chorób.
Zabiegi fango polegają na wylaniu na folię około 2 cm gorącego fango, następnie pozostawia się je aż ostygnie do ok. 40-50 °C. Na taką warstwę kładzie się pacjent, następnie błotem smaruje się również jego plecy i zawija całe ciało na około 20 minut. Ciało zapakowane w gorące fango zaczyna się pocić, co powoduje przyspieszenie krążenia i rozszerzenie żył. Algi znajdujące się w fango przyspieszają wydzielanie endorfiny, dzięki czemu zmniejsza się ból.
Terapia fango z uwagi na wysoką temperaturę nie polecana jest w następujących schorzeniach: żylaki, wysokie ciśnienie, kłopoty z żyłami, choroby serca, hemofilia, nowotwory złośliwe, ostre stany zapalne.
Z uwagi na to, że kuracja fango w bardzo znaczny sposób obciąża organizm nie powinno się stosować jej częściej niż 1-2 razy w roku. Przed poddaniu się kuracji konieczna jest konsultacja z lekarzem. W ramach jednej kuracji zalecane jest wykonanie 12-15 zabiegów.